Ait Olmak Ama Nasıl, Nereye?

Ait olmak, biz insanların en temel ihtiyaçlarından biri. Bugün sinir sistemi grubumla yaptığımız buluşmada bu konu açıldı. Benim de uzun yıllardır bocaladığım bir alan: aidiyet.

Çoğu zaman herhangi bir yere, insana ya da topluluğa ait hissedemedim. Bazen kısa süreliğine ait hissettiğim yerler oldu, ama bir süre sonra hayal kırıklıkları ya da başka nedenlerle o hissi kaybettim.

Hatta çoğu zaman bu dünyaya da ait hissetmedim. Sanki hep başka bir yere aitim ama orası burası değil gibi.

Zamanla fark ettim ki ait olmak, önce kendime ait olmaktan geçiyor.

Kendi bedenimde olmak, duygularımda kalmak, istek ve ihtiyaçlarımı bilmek, geçmişime ve bugünüme sahip çıkmak… Aidiyet belki de tam olarak bu. Kendime ait olmadığımda, başkalarının yanında da yer bulamıyorum.

Son yıllarda bedenimle ve kendimle o kadar çok çalıştım ki artık şöyle diyebiliyorum:

“Sanki her geçen gün bedenimin içine daha fazla yerleşiyorum.”

Daha önce hep başka bir yerde gibiydim. Şimdi ise varlığımı, bedenimi, ihtiyaçlarımı kabullenmeye başlıyorum. Kabullendikçe, kendimi tanıdıkça daha çok yerleşiyorum:

Nefesime, bedenime

Fizikselliğime, ruhsallığıma

Dünyaya, gördüklerime ve görmediklerime

Bildiklerime ve bilmediklerime

Artık yer kaplamaktan korkmuyorum. Evet, hala bazen korkularım ve utançlarım oluyor. Ama onlara da yerleşiyorum, onları da görüyorum.

Çocukken bile “Ben kimim, niye Tuğba olarak varım?” diye sorardım. Şimdi yavaş yavaş anlıyorum. Ama bu yolculuk hiçbir zaman bitmeyecek.

Kendimi kucaklamayı öğrendim, ama yürümeye devam ediyorum. Dünyaya yerleşmeye, bedenimde derinleşmeye devam ediyorum. Düşüyorum, kalkıyorum, öğreniyorum.

Ve şunu görüyorum: Önce kendime ait olmayı öğrendikçe, başkalarının yanında da daha rahat hissediyorum. Arkadaşlarımın, ailemin yanında daha çok gevşiyorum. Sevilmeyi daha kolay kabul edebiliyorum.

Yol uzun, ölene kadar sürecek bir yolculuk bu. Ama aidiyet belki de tam da buradan başlıyor:

Kendimize ait miyiz? Kendi varlığımıza ne kadar aitiz?