Sesimi Bulmak: Kendini İfade Etmenin, Görünmenin ve Paylaşmanın Kısa Yolculuğu

Benim sesimi pek kolay bulduğum söylenemez.

Hala da tam olarak bulmuş değilim.

Çünkü sesim, deneyimlerim arttıkça değişecek.

Öz’ü aynı kalacak ama değişecek.

Aynı kalpten akacak ama kalbin derinliği değişecek.

Esas konu, daha önce bir sesimin dahi olduğunu bilmemem.

Ya da sesimi duyurmaktan korkmam.

“Söylediklerimin, dilimin, aktarma tarzımın bir önemi var mı?”

“Benim düşüncelerim söylenmeye değer mi?”

“Sesim duyulmaya değer mi?”

Önce şunu anladım: Sesim, sadece benim kulaklarım için bile duymaya değer.

Düşüncelerim, fikirlerim…

Bazen değerli, bazen önemsiz.

Belki bazen çok dolu, bazen hafif.

Ama duymaya, dinlemeye, hissetmeye değer.

Sonra anladım ki, paylaşmaya da değer.

Çok zor ikna oldum…

Hesabımı açmaya da, hissettiklerimi paylaşmaya da.

Beni uzun süredir tanıyanlar bilir.

Ya da en iyi ben bilirim.

Çünkü herkesin odağı aslında kendisidir.

Uzun zaman boyunca:

Bir yazı paylaştım, 15 dakika sonra sildim.

Bir hikaye paylaştım, 2 dakika sonra sildim.

Bazen cesaret edip tuttum, bazen sildim.

Çünkü yanlış anlaşılma ihtimali korkutucu.

Kabul görmemek korkutucu.

Söylediklerim yeterince değerli olmayabilir.

Bir blog açtım yıllar evvel ve kimsenin bundan haberi olmadı.

Sadece ben bildim.

Yıllar içinde eşe dosta “Böyle bir yere yazı yazıyorum” dedim.

Sonra arada link bile paylaşır oldum.

En büyük kırılma zamanı galiba 1,5-2 yıl önceydi.

Benim bir sesim var.

Benim bir tarzım var.

Benim kelimelerim var.

Benim düşüncelerim var diyebildim.

Bunları eğer istersem paylaşırım.

İstediğim kadarını, istediğim ve seçtiğim kişilerle paylaşırım.

İlk dans videomu paylaştığım gün hala aklımda.

Henüz ürkeğim.

Kendimi ilk kez kameraya aldığımda - ve sadece kendim izlediğimde bile - çekiniyorum.

Hocama dansımı gönderemiyorum.

“Ya güzel değilse?”

Derken bir derste tek bir cümle duydum.

Yine bir kırılım…

Önce kendimi izledim.

Sonra videomu hocama gönderdim.

Sonra kendimi burada paylaştım.

Dans etmek güzel şey.

Var olmak güzel şey.

Sesini bulmak güzel şey.

Yolun sonunu düşünmeden, adım adım yürümek güzel şey.

Bedenine yerleşmek, onu hissetmek…

Bilincini fark etmek güzel şey.

Sesini aramak,

korkularınla ve gölgelerinle

yüzleşecek kadar büyümek güzel şey.